Ο κόλπος των χοίρων - 50 χρόνια απο τότε

50 χρόνια από την «Επιχείρηση Κόλπος των Χοίρων»

Πενήντα χρόνια έχουν περάσει από την –καθ’όλα αποτυχημένη-αμερικάνικη επιχείρηση στην Κούβα, γνωστή με το επιχειρησιακό της όνομα «επιχείρηση του κόλπου των Χοίρων». Ο λόγος για την αμερικανική απόβαση στον ομώνυμο κόλπο της Κούβας τον Απρίλιο του 1961, με στόχο την ισοπέδωση της πρόσφατης Κουβανικής Επανάστασης του Fidel Castro.

Δεν επρόκειτο, βέβαια, γι αυθόρμητη κίνηση, αλλά για μια επιχείρηση η οποία προετοιμαζόταν από τη CIA ήδη ένα χρόνο πριν την εκλογή του John Kennedy στην προεδρία της Αμερικής. Το σχέδιο το οποίο ενέκρινε το Μάρτιο του 1960 ο τότε πρόεδρος Eisenhower είχε ως εξής: μια δύναμη Κουβανών αντεπαναστατών θα χρηματοδοτηθεί, θα εξοπλιστεί και θα γυμναστεί από Αμερικανούς στρατιωτικούς σε ένα μυστικό στρατόπεδο στη Γουατεμάλα με σκοπό να εισβάλει στην Κούβα. Όπερ και εγένετο ένα χρόνο αργότερα.
Της εισβολής προηγούνται μια σειρά σαμποτάζ, όπως η καταστροφή του εργοστασίου ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας, και στη συνέχεια, στις 15 του μήνα, αμερικανικά βομβαρδιστικά, μεταμφιεσμένα σε κουβανέζικα, βομβαρδίζουν τα αεροδρόμια της Κούβας.
«Κουβανοί, η νίκη ζυγώνει! Ένας απελευθερωτικός στρατός βρίσκεται στην Κούβα για να αγωνιστεί μαζί σας ενάντια στην κομμουνιστική τυραννία του Φιντέλ Κάστρο, αυτού του ανισόρροπου! Πολεμήστε τους φιντελιστές, το γενικό ξεσήκωμα άρχισε!», εκπέμπει εκείνη τη μέρα ο σταθμός των αντεπαναστατών έξω από τη χώρα και 1.500 εξ αυτών αποβιβάζονται πάνοπλοι στον Κόλπο των Χοίρων.
Η κυβέρνηση Castro μοιράζει όπλα στο λαό ο οποίος έχει συσπειρωθεί εναντίον των εισβολέων. “Πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτή τη στιγμή είμαστε σε πόλεμο, στον ψυχρό πόλεμο όπως τον αποκαλούν, έναν πόλεμο χωρίς πρώτη γραμμή, χωρίς συνεχείς βομβαρδισμούς, αλλά όπου οι δύο εχθροί – αυτός ο μικρός πρωταθλητής της Καραϊβικής και η μεγάλη, ιμπεριαλιστική ύαινα – είναι πρόσωπο με πρόσωπο και γνωρίζουν ότι ένας απ’ τους δυο θα πεθάνει στη μάχη”, δηλώνει χαρακτηριστικά και ο Che Guevara, εμψυχώνοντας τους.

Μέσα σε μόλις 72 ώρες, στις 19 του μήνα, λήγουν όλες οι μάχες, με τις πανίσχυρες ΗΠΑ να έχουν ηττηθεί κατά κράτος. Ο επαναστατικός στρατός του Castro συλλαμβάνει, επίσης, τους 1.200 από τους 1.500 κουβανούς φυγάδες οι οποίοι είχαν αποβιβαστεί στο νησί.
Λίγους μήνες αργότερα, ο διευθυντής της CIA, Allen Dulles, όπως και όλοι όσοι είχαν βοηθήσει στην οργάνωση της επιχείρησης απολύονται με συνοπτικές διαδικασίες. Πρόκειται για μια μαύρη σελίδα στην ιστορία των μυστικών επιχειρήσεων της Αμερικής, η οποία, όμως, όπως όλα δείχνουν δεν λέει να βάλει μυαλό...

 

Μετάφραση

Μπορώ να γράψω τους πιο μελαγχολικούς στίχους αυτή τη νύχτα.

Να γράψω για παράδειγμα: «Η νύχτα είναι γεμάτη αστέρια, και τρεμοπαίζουν, γαλάζια, τα ουράνια σώματα από μακριά».

Ο άνεμος της νύχτας φυσά στον ουρανό και τραγουδά.

Μπορώ να γράψω τους πιο μελαγχολικούς στίχους αυτή τη νύχτα.

Εγώ την ήθελα, και εκείνη μερικές φορές με ήθελε.

Τις νύχτες σαν κι αυτή, την είχα στην αγκαλιά μου.

Την φίλησα πολλές φορές κάτω από τον ατελείωτο ουρανό.

Εκείνη με ήθελε, και μερικές φορές και εγώ την ήθελα.

Σαν να μην έχω μπορέσει να αγαπήσω τα μεγάλα της μάτια!

Μπορώ να γράψω τους πιο μελαγχολικούς στίχους αυτή τη νύχτα.

Να σκέφτομαι ότι δεν την έχω. Να αισθάνομαι ότι την έχω χάσει.

Να ακούω την νύχτα απέραντη, πιο απέραντη χωρίς εκείνη.

Και ο στίχος πέφτει στην ψυχή όπως πέφτει η δροσοσταλιά στο χορτάρι.

Τι σημασία έχει που η αγάπη μου δεν μπόρεσε να την κρατήσει!

Η νυχτιά είναι γεμάτη αστέρια και εκείνη δεν είναι μαζί μου.

Αυτό είναι όλο. Από μακριά κάποιος τραγουδά. Από μακριά.

Η ψυχή μου δεν είναι χαρούμενη που την έχω χάσει.

Για να την πλησιάσω, η ματιά μου την ψάχνει.

Η καρδιά μου την ψάχνει και εκείνη δεν είναι μαζί μου.

Την ίδια νύχτα που κάνει να ασπρίζουν τα ίδια δέντρα.

Εμείς, του τότε, δεν είμαστε πια οι ίδιοι.

Τώρα πια δεν την θέλω, είναι σίγουρο, όμως πόσο την ήθελα.

Η φωνή μου έψαχνε τον άνεμο για να παίξει την ακοή της.

Άλλο. Θα είναι κάτι άλλο. Όπως πριν από τα φιλιά μου.

Η φωνή της, το κορμί της. Τα ατελείωτα μάτια της.

Τώρα πια δεν την θέλω., είναι σίγουρο, όμως ίσως να την θέλω.

Είναι τόσο σύντομη η αγάπη, και είναι τόσο μακριά η λήθη.

Γιατί στις νύχτες όπως αυτή την είχα στην αγκαλιά μου,

η ψυχή μου δεν ηρεμεί που την έχω χάσει.

Αν και αυτός είναι ο τελευταίος πόνος που εκείνη μου προκαλεί

και αυτοί είναι οι τελευταίοι στίχοι εγώ που της γράφω.

Poema 20 de Pablo Neruda

Puedo escribir los versos más trises esta noche.

Escribir, por ejemplo: ¨La noche está estrellada,

y tiritan, azules, los astros, a lo lejos¨.

El viento de la noche gira en el cielo y canta.

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.

Yo la quise, y a veces ella también me quiso.

En las noches como ésta la tuve entre mis brazos.

La besé tantas veces bajo el cielo infinito.

Ella me quiso, a veces yo también la quiería.

¡Cómo no haber amado sus grandes ojos fijos!

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.

Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido.

Oír la noche inmensa, más inmensa sin ella.

Y el verso cae al alma como al pasto el rocío.

¡Qué importa que mi amor no pudiera guardarla!

La noche está estrellada y ella no está conmigo.

Eso es todo. A lo lejos alguien canta. A lo lejos.

Mi alma no se contenta con haberla perdido.

Como para acercacla mi mirada la busca.

Mi corazón la busca, y ella no está conmigo.

La misma noche que hace blanquear los mismos árboles.

Nosotros, los de entonces, ya no somos los mismos.

Ya no la quiero, es cierto, pero cuánto la quise.

Mi voz buscaba el viento para tocar su oído.

De otro. Será de otro. Como antes de mis besos.

Su voz, su cuerpo claro. Sus ojos infinitos.

Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero.

Es tan corto el amor, y es tan largo el olvido.

Porque en noches como esta la tuve entre mis brazos,

mi alma no se contenta con haberla perdido.

Aunque éste sea el último dolor que ella me causa

y éstos sean los últimos versos que yo le escribo.

Poema 20 de Pablo Neruda

 

Puedo escribir los versos más trises esta noche.

Escribir, por ejemplo: ¨La noche está estrellada,

y tiritan, azules, los astros, a lo lejos¨.

El viento de la noche gira en el cielo y canta.

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.

Yo la quise, y a veces ella también me quiso.

En las noches como ésta la tuve entre mis brazos.

La besé tantas veces bajo el cielo infinito.

Ella me quiso, a veces yo también la quiería.

¡Cómo no haber amado sus grandes ojos fijos!

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.

Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido.

Oír la noche inmensa, más inmensa sin ella.

Y el verso cae al alma como al pasto el rocío.

¡Qué importa que mi amor no pudiera guardarla!

La noche está estrellada y ella no está conmigo.

Eso es todo. A lo lejos alguien canta. A lo lejos.

Mi alma no se contenta con haberla perdido.

Como para acercacla mi mirada la busca.

Mi corazón la busca, y ella no está conmigo.

La misma noche que hace blanquear los mismos árboles.

Nosotros, los de entonces, ya no somos los mismos.

Ya no la quiero, es cierto, pero cuánto la quise.

Mi voz buscaba el viento para tocar su oído.

De otro. Será de otro. Como antes de mis besos.

Su voz, su cuerpo claro. Sus ojos infinitos.

Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero.

Es tan corto el amor, y es tan largo el olvido.

Porque en noches como esta la tuve entre mis brazos,

mi alma no se contenta con haberla perdido.

Aunque éste sea el último dolor que ella me causa

y éstos sean los últimos versos que yo le escribo.